วันพฤหัสบดีที่ 7 เมษายน พ.ศ. 2554

ตอนที่ 2 : ปริศนาอาทิตย์อัสดง


          อากาศเย็นเข้ามาเยือนอย่างไม่รอช้ายอมดึกสงัด สัตว์กลางคืนเริ่มออกหากิน เสือโคร่งขาวเริ่มล่าเหยื่อ หมีขอตัวดำทมึนสูงใหญ่กว่าหมีขอในแถบอื่นก็เริ่มจดจ้องเหยื่อทีเผลอ แมวดาวตัวใหญ่ก็เดินย่องจ้องสัตว์หลับ เสียงนกแสก ฮูก ค้างคาว ร้องทักกันในป่าสงัด แสงไฟแววจากดวงตาสัตว์มากมายชวนขนลุก จอมยุทธจินฟงนอนหลับสนิทจนได้ที่ เสียงกรนดังก้องถ้ำเป็นจังหวะเบาบ้างหนักหน่วงบ้างสลับกันไป เหมือนเสียงกว่านจือผสมกลองฮวา ดึงฮึกเหิมเหมือนปลุกพลพรรคให้ตื่นตัว แต่ทว่ายอมราตรีอันสงัดนี้ หามีพลพรรคใดไม่ มีแต่เจ้าหลงหรือเหม่ยหลง ลืมตาโพรงอยู่อย่างไม่ชินกับสรรพสิ่งรอบตัว
          ในความมืด วังเวง น้ำตาอุ่นๆไหลริน ท่านย่า ที่เอาแต่ด่าทอตบตี ท่านพ่อที่ตายจากไปนานปี จะรู้บ้างไหมว่า ยามนี้ลูกของท่านไร้ที่พึ่งพิง ร่างชายที่ยื่นตระหง่านหมายจะดึงทึ้งเสื้อผ้าข้าให้หมดสิ้น หยาบคายป่าเถื่อน เสียงท่านย่าที่ปิดประตูหลังรับเงินก้อนโตทำใจข้าแตกสลาย ถ้อยคำด่าทอต่างๆมันดูน้อยนิดเมื่อเทียบกับการที่โดนทอดทิ้งให้อยู่ในบ้านบุรุษที่ป่าเถื่อนเดียวดาย เสียงขวดเหล้าชั้นดีกระทบหัวแข็งๆของร่างที่ก้าวมาอย่างจัง เลือดแดงฉานไหลนองหน้าบุรุษเถื่อนอย่างรวดเร็ว ความกลัวจนทำให้วิ่งกระเจิดกระเจิงหนีการจับกุม
" กลับบ้าน" สิ่งเดียวที่นึกได้ ญาติคนเดียวที่มี ท่านย่า แต่......
" เจ้าหลานอกตัญญู เจ้าจะทำให้ข้าเดือดร้อน ออกไปจากบ้านข้าเดี๋ยวนี้ กลับไปมอบตัวกับท่านอำมาตย์เสียเดี๋ยวนี้ ข้าไม่มีหลานเช่นเจ้าอีก ออกไป ออกไป "
         ร่างที่นอนลืมตาโพรงใจลอยเริ่มสะอึกสะอื้น ความหนาวในหัวใจส่งผลให้กายหนาวสั่น พยายามหลับตาลงและข่มเสียงสะอื้นไม่ให้รบกวนผู้ใด แต่ยังไม่สามารถบังคับน้ำตาไม่ให้ไหลรินออกมาได้ เวลาผ่านไปเนินนานเท่าใดไม่รู้ได้
" เอ้ย เจ้าหลง ตื่นๆๆ นี่เจ้านอนละเมอร้องไห้หรือนี่ " เสียงมาจากจินฟงคนทวงปลาย่าง เจ้าหลงงัวเงียขยี้ตามอง หน้าตาของเจ้าหลงดูเหมือนเด็กน้อยยามหลงทาง หน้ามอมแมมเปรอะเปื้อนด้วยรอยน้ำตา ขนตายังเปียกชุ่ม ผมที่โพกผ้าไว้เมื่อตอนเย็นหลุดรุ่ยล้อมวงหน้าขาว ปอยผมบางส่วนก็เปียกน้ำตาจนจับเป็นก้อนแนบแก้ม ชะร้อยเด็กคนนี้จะมีเบื้องหลังอันเศร้าหมอง แต่จินฟงยามนี้คิดว่ายังมิควรจะถามไถ่สิ่งใด
" เจ้าเช็ดหน้าแล้วนอนต่อเสีย นี่ยังไม่รุ่งสางเพิ่งเลยเที่ยงคืนได้ไม่นานข้าลุกมาเติมฟืน เกรงเสือมันจะเข้ามางาบเอา ป่าแถวนี้มีเสือ มีหมีเยอะนัก ถ้าเจ้าฝันร้ายจะทำให้เพลียได้ หลับเสียเถิด ที่นี่ มีข้าอยู่เจ้าไม่ต้องกลัวอันตราย " เจ้าหลงพยังหน้ารับรู้ก่อนรับผ้าหมาดๆไปเช็ดหน้า ความเย็นของน้ำที่สัมผัสทำให้สบายหน้าได้แม้อากาศจะเย็น ก่อนจะล้มตัวลงนอนดังเดิม
" ไม่ต้องกลัวสิ่งใดนะ หลับเสียเถอะ" จินฟงบอกอย่างอ่อนโยน ก่อนจะเดินไปเติมฟืนแล้วกลับมานอนต่อ พรุ่งนี้คงต้องถามไถ่ ไม่รู้เด็กนี่มาจากไหนแล้วจะไปไหน จินฟงอยู่ในหุบเขานี้มาเนินนาน ไม่เคยรู้เรื่องภายนอกนัก หิวก็หากินตามป่าเขาและลำธาร ป่วยก็มีรากไม้ใบไม้ทำยา ไม่คบค้าสมาคมใคร เป็นส่วนตัว ระแวกนี้ก็มีเพียงพ่อค้ายาและของป่าแวะเวียนมาแลกเปลี่ยนสินค้ากันบ้างเป็นครั้งคราว จะว่าไป สตรีที่จินฟงรู้จักคงมีเพียงมารดา และพี่เลี้ยง เขามัวแต่ร่ำเรียนวรยุทธและตำราจนลืมไปว่าโลกนี้ยังมีสิ่งอื่นอยู่อีกมากมาย กว่าจะนึกได้ ก็เริ่มเข้าวัยชราเสียแล้ว นึกแล้วก็ขำตัวเอง นึกถึงน้ำเสียงอ่อนโยนที่ไม่เคยใช้แม้กระทั่งกับบิดา แต่กลับใช้เมื่อเห็นหน้าเศร้าๆของเจ้าหลงจอมยียวน กว่าจะข่มตาให้หลับได้อีกก็เกือบจะรุ่งสาง
     กลิ่นหอมอ่อนของอาหารเตะจมูกเรียกน้ำย่อยตั้งแต่แรกตื่น ข้าวต้มปลาใส่กระบอกไม้ไผ่ลำโตตัดผ่าตามลำวางอยู่ข้างๆ พร้อมน้ำชาร้อนๆที่ใส่ใบไผ่อ่อนที่ใส่กระบอกไม้ไผ่วางไว้เคียงกัน  อาหารเช้าวันนี้เลยดูดีขึ้นมาได้ท่ามกลางป่าเขาที่ไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกใดใด ท่าทางเจ้าหลงคนนี้คงได้รับการอบรมมาอย่างดีไม่น้อย ที่ยังรู้จักประดิดประดอยสิ่งรอบตัวนำมาดัดแปลงใช้งานอย่างเหมาะสมได้ เห็นแต่ข้าวต้มและน้ำชา แต่เจ้าตัวคนทำหายไปไหนไม่รู้ ไฟฟืนหน้าถ้ำมอดเกือบหมดแล้วแต่มีเนื้อปลาแร่เป็นชิ้นบางๆ วางเรียงใส่ใบตาลที่รองด้วยใบกล้วยอีกทีตากอยู่ แสงแดดยามเช้าเริ่มสาดส่อง จินฟงเดินออกมานอกถ้ำล้างหน้าตาจากน้ำที่ขังไว้ในแอ่งหิน ก่อนจะลงมือโซ๊ยข้าวต้มอย่างเอร็ดอร่อย เสียงน้ำกระเพื่อมเบาๆตรงแอ่งน้ำตกแอ่งเล็ก ร่างขาวๆดูบอบบาง กำลังอาบน้ำเล่นอยู่ ผมยาวเปียกกำลังถูกก้มลงสระในแอ่งน้ำตรงหน้า เผยแผ่นหลังขาวนวลสะอาดสะอ้านเปลือยเปล่า จินฟงตอนนี้รู้สึกแปลกประหลาด เลือดในกายถูกสูบฉีดอย่างหนักจนต้องสลัดหน้าแรงๆให้หายซาบซ่าน ในใจเขานึกภาวนาให้ร่างนั้นหันหน้ามาทางเขาเสียจริง
" ข้านี่ท่าทางจะเพี้ยน หนัก"
พยายามหักใจเดินเข้าถ้ำไปทั้งๆที่ยังอยากมองต่อ หัวใจเขาตอนนี้มันเต้นโครมครามเสียจริงยังกับว่ามีหัวใจสองดวง เข้าถ้ำเรียบร้อยก็มิวายจะแอบมองรอดทางมะพร้าวที่กั้นแทนประตูไว้
 คราวนี้ เลือดในกายลุกพร่านปานจะเดือดอย่างช่วยไม่ได้ ร่างบอบบางขาวผ่องที่เล่นน้ำอยู่ไม่ไกลนัก คราวนี้กำลังขึ้นจากน้ำ มายังผ้าที่พาดไว้ตรงที่แห้งไม่ไกลนัก ผมยาวที่เปียกน้ำถูกจับบิดไว้ ทรวงอกขาวนูนจึงไร้สิ่งปกคลุม มันช่างเต่งตึงชูชันเต็มมือเกินกว่าจะละสายตา เอวคอดกิ่วจนทำให้ดูสะโพกผายสมส่วนงามตา กว่าจะละสายตามองส่วนต่อไปเธอก็ถึงผ้าที่พาดไว้เสียแล้วทำให้จินฟงถอนใจอย่างแสนเสียดาย ไม่นานร่างนั้นก็หันหลังให้เขาเพื่อใส่เสื้อผ้า ก้นขาวงามที่กำลังก้มเช็ดขาและท่อนล่างอยู่ก่อนจะสวมใส่กางเกงและแต่งตัวทำให้เขาตื่นตัวเต็มที่ อย่างอดไม่อยู่จริงๆ ไม่วายที่จะข่มความรู้สึกแต่ขาของเขาแข็งจนก้าวไม่ออก 
"ชะรอยคราวนี้จินฟงผู้กล้าจะกลายเป็นเฒ่าลามกเสียคราวนี้" จินฟงนึกว่าตัวเอง
มองไปตรงหน้า เจ้าหลงกำลังเช็ดผมยาวๆอยู่ แล้วเอาผ้าโพกไว้ ก่อนจะซักผ้าชุดเดิมตากกิ่งไม้ไว้ คราวนี้ท่าทางจะเดินกลับถ้ำ จินฟงรีบกระวีกระวายไปทำท่านั่งกินข้าวต้มตรงที่นอน เหมือนไม่รู้เห็นอะไร แต่ความตื่นตัวในกายยังไม่จางหายไปแม้แต่น้อย
" ตั้งแต่โตมายังไม่เคยรู้สึกแบบนี้ แถมยังทำตัวยังกับเพิ่งเริ่มเป็นหนุ่ม ริแอบมองสาวอาบน้ำ" จินฟงด่าตัวเองในใจ

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น